Alice en haar dochter hekelen het lawaai op de Koolmijnlaan. Het wonen en de rustige sfeer worden verpest door de auto’s en andere voertuigen die tegen hoge snelheid voorbij razen, wat heel veel geluidsoverlast met zich meebrengt. De fietspaden zijn ook niet in zeer goede staat, halen ze aan. Het is onveilig om er te fietsen en er wordt ook vaak geparkeerd op de fietspaden, door gebrek aan parking, waardoor het moeilijk fietsen is op de Koolmijnlaan. Ze vinden ook dat mensen aangemoedigd moeten worden om de fiets te gebruiken. Op dit moment gebeurt dat veel te weinig. De schoolgaande jeugd kiest vooral voor vervoer naar school met de bus en bewoners kiezen maar al te vaak voor de auto, zeggen ze. Zelf zien ze een oplossing in het organiseren van eenrichtingsverkeer op de Koolmijnlaan. Dat zal de drukte doen afnemen, vermoeden ze. Alleen zal dat wel een omweg veroorzaken, waar mensen mee moeten leren omgaan. Het voorzien van een middenberm vinden ze ook mooi, al denken ze dat dat wel problemen gaat veroorzaken wat betreft vrachtwagens. Die passeren ook regelmatig de Koolmijnlaan en moeten vaak laden en lossen ter hoogte van de handelszaken. Dan kan er niet meer voorbijgestoken worden. Alice betreurt het verdwijnen van de aangename winkels in de straat. Heel wat zaken zijn met de jaren gesloten, terwijl ze die vroeger toch regelmatig bezocht. Ze kon dat allemaal te voet doen. Nu moet ze zich al veel verder verplaatsen om naar de winkel te gaan, wat niet altijd gemakkelijk is omdat ze slecht te been is. Terug meer handelszaken zou voor haar dus wel een positieve vooruitgang zijn. Cecile, de dochter van Alice, stelt het dubbele fietspad in vraag. Dan moet er overgestoken worden en dat is toch wel gevaarlijk op de Koolmijnlaan. Zeker omdat chauffeurs zich nooit aan de opgelegde snelheid houden